Inauguracja roku akademickiego w Wyższej Szkole Oficerskiej Sił Powietrznych w Dęblinie

W dniu 15 października 2010r. Poseł Jan Łopata wziął udział w inauguracji roku akademickiego w Wyższej Szkole Oficerskiej Sił Powietrznych w Dęblinie. Uroczystości rozpoczęto mszą świętą w Kościele Garnizonowym. Następnie była część oficjalna podczas której zabrał głos Rektor – Komendant gen. bryg. pil. dr Jan Rajchel . Po części oficjalnej nastąpiła imartrykulacja.

„Szkoła Orląt” należy do najstarszych szkół lotniczych na świecie. Została założona w 1925r. w Grudziądzu, a dwa lata później przeniesiono ją do Dęblina. Pierwszym komendantem Oficerskiej Szkoły Lotnictwa, pełniącym obowiązki zarówno w Grudziądzu, jak i w Dęblinie, był ppłk pil. Roman Florer. Pierwsza promocja oficerska odbyła się w Dęblinie 15 sierpnia 1928r. i objęła podchorążych, którzy rozpoczęli szkolenie teoretyczne jeszcze w Grudziądzu. Od samego początku istnienia szkoły starano się dostosować jej strukturę, organizację i programy szkolenia do wymogów nowoczesnego procesu kształcenia, szkolenia i wychowania wojskowego. Głównym zadaniem uczelni było szkolenie pilotów i obserwatorów w technice pilotażu i zastosowaniu bojowym, umożliwiającym dalszą ich specjalizację podczas służby w pułkach lotniczych. Do II Wojny Światowej szkoła przechodziła różne zawirowania jednak ciągle udoskonalała system edukacji lotniczej.

Sytuacja Polski po II wojnie światowej zmieniła się diametralnie. W wyniku nowego podziału Europy Polska znalazła się w sferze wpływu Związku Radzieckiego, co przesądziło o dalszych jej losach. Olbrzymie zniszczenia spowodowane przez działania wojenne, brak wykształconej kadry, która została unicestwiona przez okupanta lub pozostała na zachodzie, oraz polityka represji władz wobec inteligencji miały decydujący wpływ na kierunki i tempo rozwoju lotnictwa i wojskowego szkolnictwa lotniczego. Szkolenie lotnicze przez cały okres powojenny realizowane było według rozwiązań radzieckich. Analizując jego rozwój, wyodrębnić można kilka etapów rozwoju posiadających cechę wspólną a mianowicie stały rozwój organizacyjny oraz doskonalenie i ogólny dostęp procesu dydaktyczno – wychowawczego kadr lotnictwa polskiego. Pierwszą uczelnią lotniczą sformowaną na wyzwolonych ziemiach polskich (w Zamościu) była Wojkowa Szkoła Lotnicza Wojska Polskiego, w której 2 stycznia 1945 roku nastąpiła pierwsza od 1939 roku inauguracja szkolenia lotniczego w Polsce. Realizowano je w dwóch pionach: personelu latającego (pilotów, nawigatorów, strzelców pokładowych oraz strzelców radiotelegrafistów); personelu technicznego (mechaników i pomocniczego personelu technicznego różnych specjalności).Naczelny Dowódca Wojska Polskiego rozkazem z 13 kwietnia 1945r. rozwiązał WSLWP, a powołał: Wojskową Szkołę Pilotów w Dęblinie; Wojskową Techniczną Szkołę Lotniczą w Zamościu. Reorganizacja szkoły zapoczątkowała nowy etap rozwoju polskiego szkolnictwa lotniczego po wojnie, którego profil i zakres działania ukształtowały się ostatecznie na przełomie lat 1945 i 1946. Organizacja Dęblińskiej WSP odbywała się jednocześnie z normalną działalnością szkoleniową, w okresie intensywnego szkolenia praktycznego, a także prac związanych z odbudową i adaptacją obiektów. Ogólnie można stwierdzić, że w maju 1945 roku zakończono reorganizację szkoły, przyjęto odpowiedni kierunek jej rozwoju i zainaugurowano normalny proces szkolenia lotniczego. Dalszy rozwój dęblińskiej szkoły zdeterminowany został reorganizacją lotnictwa polskiego, związaną z zakończeniem wojny. Zgodnie z Rozkazem Dowódcy Lotnictwa Wojska Polskiego z 17 maja 1946 roku WSP przemianowano na Oficerską Szkołę Lotniczą Wojska Polskiego, zmniejszono jej stan osobowy i zreorganizowano strukturę wewnętrzną. Podstawową jednostką szkoły stała się nowo utworzona kompania szkolno – przygotowawcza, kształcąca podchorążych pod względem ogólnowojskowym i teoretyczno – specjalistycznym. W początkowym okresie istnienia szkoły, kiedy potrzeby kadrowe lotnictwa były najpilniejsze, skrócono programy kształcenia i szkolenia lotniczego, a tym samym procesowi dydaktycznemu nadano dużą intensywność. Główny nacisk kładziono na szkolenia praktyczne w powietrzu, któremu podporządkowane było kształcenie teoretyczne. W tym czasie zakres i kierunki pracy szkoły były niezwykle różnorodne. Do podstawowych zadań należało szkolenie pilotów, nawigatorów, strzelców pokładowych i strzelców radiotelegrafistów. Po zaspokojeniu pierwszych potrzeb kadrowych w zakresie przygotowania młodszej kadry oficerskiej i podoficerskiej powstała konieczność przygotowania średniej i wyższej kadry dowódczej jednostek lotniczych. Dlatego w styczniu 1947 roku rozpoczęto kształcenie dowódców pułków i oficerów sztabu. W kolejnych latach rozszerzono działalność dydaktyczną. Program kształcenia lotniczego w Oficerskiej Szkole Lotnictwa oparto na doświadczeniach radzieckich szkół lotniczych, uwzględniając jednak specyfikę lotnictwa polskiego.

Rozwój dęblińskiej szkoły lotniczej po 1950 roku można określić jako rozbudowę ilościową oraz intensyfikację procesu dydaktyczno – wychowawczego. Celem zmian było zapewnienie realizacji podstawowego zadania OSL, tz. Wyszkolenia w możliwie jak najkrótszym czasie stosunkowo licznej, dostatecznie przygotowanej kadry lotniczej. Znacznie zwiększono więc liczbę szkolonych, a także skrócono czas nauki podchorążych. Cechą charakterystyczną tego okresu było zwiększenie tempa szkolenia praktycznego w powietrzu, przy ograniczeniu do niezbędnego minimum kształcenia teoretycznego. W 1951 roku w dęblińskiej szkole odbyło się aż siedem promocji. W celu realizacji tak olbrzymich zadań konieczne było zwiększenie liczby eskadr szkolenia lotniczego z 4 w 1949r. do 9 w 1951r. i powstanie niezależnej Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Radomiu.

Zmiana sytuacji międzynarodowej i politycznej w kraju, rozpad Układu warszawskiego, przeprowadzenie demokratycznych wyborów i związane z tym przeobrażenia ustrojowe w Polsce spowodowały w latach 90 konieczność zmian programowych. 1 października 1994 roku dokonano reorganizacji systemu kształcenia w dęblińskiej szkole, zmieniając jednocześnie jej nazwę na Wyższa Szkoła Oficerska Sił Powietrznych. Główny nacisk położono na opanowanie nowoczesnych rozwiązań konstrukcyjnych i technicznych oraz na naukę języka angielskiego. Zmieniono również harmonogram studiów. Zaplanowano na przemian semestry teoretyczne i praktyczne. Skrócono też czas trwania studiów o 6 miesięcy, a promocje absolwentów przeniesiono z listopada na czerwiec. Szkoła przejęła po rozwiązanym Centrum Doskonalenia Lotniczego prowadzenie kursów przeszkalających i doskonalących kadrę oficerską. Znaczenie tego zadania systematycznie wzrasta i obecnie – przy małej liczbie kształconych podchorążych – stanowi główne obciążenie dydaktyczne. Od momentu powstania WSOSP nawiązała ścisłą współpracę z wyższymi uczelniami cywilnymi między innymi z: Politechniką Warszawską, Politechniką Rzeszowską, KUL, UMCS oraz wyższymi uczelniami wojskowymi, między innymi z Akademią Obrony Narodowej , Akademią Marynarki Wojskowej i wieloma innymi. Wejście w życie w dniu 1 lipca 2004r. ustawy pragmatycznej określającej nowe wymagania stawiane kadrze oficerskiej, wprowadzenie nowego prawa lotniczego, zakup samolotów F-16 oraz konieczność unifikacji polskiego systemu kształcenia z wymogami międzynarodowymi spowodowały konieczność wprowadzenia zmian w systemie kształcenia i szkolenia lotniczego we WSOSP. Okres studiów wydłużono do 5 lat, a dzięki współpracy z Wydziałem Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej absolwenci uzyskiwać będą wykształcenie II stopnia i tytuł magistra.

Podsumowując 85 lat istnienia „Szkoły Orląt”, należy podkreślić, że nieustannie realizowała i realizuje ona zadania postawione w 1925 roku w momencie jej powstania, tj. fachowe przygotowanie oficerów lotnictwa oraz utrzymanie nauki lotniczej w szkole na najwyższym poziomie. O wywiązaniu się z tego zadania świadczyć mogą postawa i osiągnięcia polskich pilotów zarówno podczas II Wojny Światowej, jak również w czasie pokoju na ćwiczeniach, defiladach i wielu pokazach lotniczych w kraju i za granicą. Przez cały okres istnienia szkoły rozwijała się i w pełni zabezpieczała potrzeby wojskowego lotnictwa polskiego. Obecnie WSOSP staje się nowoczesną uczelnią techniczną, która jest w stanie sprostać wyzwaniom XX wieku i najnowocześniejszej technice wprowadzanej do uzbrojenia Sił Zbrojnych RP.
Wykształciła od tego czasu około 8,5 tys. Absolwentów, w tym wielu asów walk powietrznych wsławionych na wszystkich frontach II wojny światowej.

Życzę wielu sukcesów i wielu jeszcze pięknych jubileuszy.